Over ons

Mijmeringen over ‘mijn polder’
 
Ik hou van de seizoenen waarin de kracht van de natuur komt en gaat;
Zo gaat het ook met mensen; soms sta je in je kracht en soms wil je je even terugtrekken.
En dan denk ik even terug aan ‘mijn polder’ van vroeger
 
Mijn polder:
waar ik troost vond bij de appelboom
waar ik kon kijken naar de geitjes, ons paard en het lange gras dat bewoog in de wind,
waar we verstoppertje speelden met de jonge hondjes;
waar ik foto’s maakte van wat er was;
waar we over slootjes sprongen en op slootjes schaatsten.
 
Mijn polder;
waar ik de boer hielp met hooien en kampeerde met vriendinnen;
waar we zwommen in het waterbassin;
waar ik vluchtte voor de onrust en uren gewoon kon zijn, 
waar ik de wind door mijn haren voelde en even gelukkig kon zijn
 
Mijn polder;
waar ik de kikkers hoorde kwaken en de vogels hoorde kwetteren;
waar ik wolken zag komen en gaan en naar de lucht kon kijken wat voor weer het werd;
waar de bloemen/brandnetels groeiden en de bijtjes zoemden;
waar de bloesem en appels aan de boom groeiden om vervolgens bladeren te verliezen;
 
Mijn polder;
waar de rest van de wereld er even niet toe deed;
waar ik in alle rust kon nadenken, even alles kon vergeten en echt mezelf kon zijn;
waar ik kracht en energie vond voor de nieuwe dag;
waar ik een gevoel van ultieme vrijheid had.
 
Mijn oude polder is er niet meer, daar ligt nu een weg en een woonwijk.
Maar gelukkig heb ik een nieuwe polder gevonden in Midden Delfland.
En nu (april 2020) zijn we verhuisd naar ‘mijn’ nieuwe polder.
Na de lange, natte herfst en winter begint het voorjaar.
Eindelijk komt de natuur weer tot leven; de vogels zingen, de hazen rennen, lammetjes worden geboren en de bomen staan op springen. 
Er is weer energie.
 
Maar de wereld staat stil en de mensen trekken zich terug, ook al gaat dit tegen de natuur en de seizoenen in.
Ze moeten wel, want er is een oncontroleerbaar virus 
En dan is er stilte en schone lucht in ‘mijn’ nieuwe polder, want ook de vliegtuigen zijn gestopt.

In mijn nieuwe polder: 
Voel ik me veilig aan het einde van de wilgen oprijlaan.
Hoef ik me geen moment te vervelen want er is altijd iets te doen.
Kijk ik naar de boeren die hun grond bewerken zodat er straks genoeg gras groeit; zij gaan gewoon mee met de seizoenen.
Maak ik foto’s van de ontwakende natuur; de bloesem, de dieren, de bomen en de ondergaande zon .
Kook ik met kruiden uit de tuin en alle gezonde groenten en we eten met elkaar.

In mijn nieuwe polder:
Geniet ik van alles wat er is.
Voel ik enorme dankbaarheid/geluk voor alle schoonheid en het leven.
Kan ik gewoon zijn, even alles vergeten en heb ik niets nodig.
Hier voel ik ondanks de lock-down toch ook vrijheid.

Dat wil ik zo graag delen, 
maar de wereld staat op zijn kop, dus ik moet nog even wachten…..